Η παιδική εργασία, συμπεριλαμβανομένων και των χειρότερων μορφών της όπως η επαγγελματική απασχόληση σε ορυχεία, εργοστάσια και οίκους ανοχής, συνεχίζει να σημειώνει θραύση ―ιδιαίτερα (αν και όχι μόνο) στις αναπτυσσόμενες χώρες. Σε πολλές περιπτώσεις, η μόνη εναλλακτική λύση που απομένει σε ένα παιδί είναι η λιμοκτονία. Οι φορείς χάραξης πολιτικής οφείλουν να διαμορφώσουν μια προσέγγιση που να λαμβάνει υπόψη της και τις λεπτότερες αποχρώσεις του προβλήματος.
Η οικονομική θεωρία υποδεικνύει πως η παιδική εργασία έχει τη δυνατότητα να αυτοενισχύεται, αφού αυξάνοντας το εργατικό δυναμικό διατηρεί τις απολαβές σε χαμηλά επίπεδα και ουσιαστικά επιβάλλει με τον τρόπο αυτό στις οικογένειες να συνεχίσουν να στέλνουν τα παιδιά τους για δουλειά. Από την άλλη, και η κατάργηση της παιδικής εργασίας μπορεί να αυτοενισχύεται, αφού μειώνοντας την προσφορά εργασίας βοηθά στην αύξηση των μισθών και εξαλείφει την ανάγκη προσφυγής στην παιδική εργασία. Οι επιλεκτικές νομικές απαγορεύσεις καθώς και η παροχή κρατικής βοήθειας στις οικογένειες μπορούν να κάνουν την οικονομία να κλίνει από τη μία περίπτωση στην άλλη.
