Το αποτέλεσμα της φιλονικίας δύο παιδιών που καβγαδίζουν σχετικά με το ποιος χτύπησε το άλλο δυνατότερα, ίσως δικαιώνει τελικά και τα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Ερευνητές από το University College του Λονδίνου διεξήγαγαν σειρά πειραμάτων του τύπου «μία σου και μία μου», κατά τα οποία ζητήθηκε από τα δύο νεαρά άτομα να ανταποδίδουν με το χέρι ελαφρά χτυπήματα, αυστηρά «ισοβαρή» με αυτά που δέχονταν. Η βιαιότητα των χτυπημάτων κλιμακώθηκε ταχύτατα: οι νεαροί αύξαναν κάθε φορά τη δύναμη του χτυπήματός τους κατά 38%.
Οι ερευνητές εικάζουν πως τα υποκείμενα του πειράματος υποτιμούσαν το μέγεθος της δύναμης που έβαζαν σε κάθε τους προσπάθεια, γεγονός το οποίο οφείλεται στο ότι, όποτε ο εγκέφαλος πρέπει να σχεδιάσει μια κίνηση, είναι πιθανό να αμβλύνει παράλληλα το κινητικό αίσθημα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ίσως ο εγκέφαλος προετοιμάζεται καλύτερα να δεχθεί εξωτερικά ερεθίσματα. Για να υποστηρίξουν τη θεωρία τους, οι ερευνητές υπέδειξαν να ανταποδίδουν τα χτυπήματα όχι απλά με το χέρι αλλά και με ένα ραβδί. Αυτή η μέθοδος παρακάμπτει τους μηχανισμούς πρόβλεψης του εγκεφάλου. Αποτέλεσμα; Τα παιδιά ανταπέδιδαν με ακρίβεια την ισχύ των χτυπημάτων.
