Η θεωρία χορδών αποτελούσε την πεμπτουσία του δυσνόητου. Ακόμα και οι θιασώτες της δυσφορούσαν με την πολυπλοκότητά της, ενώ άλλοι φυσικοί διακωμωδούσαν την έλλειψη πειραματικών προβλέψεων. Ο υπόλοιπος κόσμος είχε πλήρη άγνοια. Οι ειδικοί μόλις και μετά βίας κατάφερναν να εξηγήσουν τους λόγους που έκαναν αυτή τη θεωρία συναρπαστική ―πώς, δηλαδή, θα μπορούσε να εκπληρώσει το όνειρο του Αϊνστάιν για μια έσχατη ενοποιημένη θεωρία, καθώς και πώς θα συντελούσε στη διαφώτιση πολύ βαθέων ερωτημάτων, όπως για ποιο λόγο, εν τέλει, υπάρχει το ίδιο το Σύμπαν. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όμως, η θεωρία άρχισε να αποκτά νοηματική συνοχή, και στο πλαίσιό της διατυπώθηκαν μερικές πειραματικά ελέγξιμες ενδεχόμενες προβλέψεις. Ο έξω κόσμος άρχισε τότε να δείχνει ενδιαφέρον. Ο Woody Allen σατίρισε τη θεωρία σε μια στήλη του περιοδικού The New Yorker τον περασμένο Ιούλιο ―πιθανόν ήταν η πρώτη φορά που οι χώροι Calabi-Yau χρησίμευσαν για ειδύλλια σε ενδοεργασιακούς χώρους.
Ελάχιστοι μπορούν να επαινεθούν περισσότερο από τον Brian Greene για την προσπάθειά τους να απομυστικοποιήσουν τη θεωρία χορδών. Ο Greene είναι καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο Columbia, και έχει συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της θεωρίας. Το βιβλίο του The Elegant Universe ανήλθε στην τέταρτη θέση του καταλόγου μπεστ σέλερ των New York Times, ενώ διεκδίκησε το βραβείο Πούλιτζερ μέχρι τέλους. Ο Greene είναι τώρα ο οικοδεσπότης μιας σειράς τριών επεισοδίων της Nova για λογαριασμό του δικτύου PBS και μόλις πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα βιβλίο για τη φύση του χώρου και του χρόνου. Ο George Musser, συντάκτης του Scientific American, μίλησε πρόσφατα μαζί του ενόσω απολάμβαναν μια μακαρονάδα η οποία παρέπεμπε σαφώς σε ένα πιάτο χορδών. Στη συνέχεια, παρατίθεται ένα εκτενές απόσπασμα αυτής της συνομιλίας.
