Η σύντομη ζωή μιας φυσαλίδας σαμπάνιας αρχίζει σε ένα μικρότατο ίχνος κυτταρίνης που έμεινε κολλημένο στα πλευρικά τοιχώματα κάποιου ποτηριού μετά τον καθαρισμό του. Όταν σερβίρεται ο αφρώδης οίνος, πάνω στην ίνα της κυτταρίνης σχηματίζεται ένας θύλακος αερίου με διάμετρο μικρότερη του ενός μικρού. Σε αυτή τη μικρή κοιλότητα εισέρχεται διαλελυμένο διοξείδιο του άνθρακα υπό πίεση, και τελικώς τη διαστέλλει σε τέτοιο βαθμό ώστε η άνωση την αναγκάζει να αποσπαστεί από την εστία πυρήνωσης. Κατά την πορεία της προς την επιφάνεια, η φυσαλίδα μεγεθύνεται ακόμη περισσότερο, καθώς σε αυτή εισρέει όλο και περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα. Ταυτοχρόνως, αρωματικά μόρια που περιέχονται στο ποτό προσκολλούνται στη διεπιφάνεια αερίου/νερού, ένα φαινόμενο το οποίο επιβραδύνει την άνοδο της φυσαλίδας αυξάνοντας τη ρευστοδυναμική αντίστασή της. Λίγο μετά την ανάδυσή της στην επιφάνεια, η φυσαλίδα αερίου με το φορτίο των αρωματικών μορίων που κουβαλάει καταρρέει και εκτοξεύει στον αέρα μια ελάχιστη ποσότητα από το κρασί που την περιβάλλει, βελτιώνοντας έτσι τη γεύση και τη μυρωδιά της σαμπάνιας.
