Η αποθήκευση στοιχειακού υδρογόνου προκειμένου αυτό να χρησιμοποιηθεί ως καθαρό καύσιμο απαιτεί δυσεπίτευκτα χαμηλές θερμοκρασίες ή υψηλές πιέσεις. Αναζητώντας ένα καλύτερο αποθηκευτικό μέσο, η ομάδα τής Wendy και του David Mao (κόρη και πατέρας), η οποία συγκροτείται από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σικάγου και του Ιδρύματος Carnegie, συμπίεσε κρυστάλλους υδρογόνου και νερού ή μεθανίου με έναν, όπως λέγεται, αδαμάντινο άκμονα και τους έψυξε με υγρό άζωτο. Σε μία περίπτωση, το αποτέλεσμα ήταν μια έγκλειση (clathrate) ―ένας κρύσταλλος δηλαδή που μοιάζει με κλωβό― υδρογόνου-νερού, η οποία διατηρούσε την ανερχόμενη σε 5,3% κατά βάρος περιεκτικότητά της σε υδρογόνο όταν επανερχόταν σε ατμοσφαιρική πίεση. Η ποσότητα του υδρογόνου που εγκλωβίζεται είναι ικανοποιητική ―οι σημερινοί συσσωρευτές υδριδίων μετάλλων συγκρατούν περίπου 2 έως 3%― και εύκολα μπορεί να απελευθερωθεί με τη θέρμανση της έγκλεισης. Με τη χρησιμοποίηση διαφορετικών προσθέτων και οδών πίεσης-θερμοκρασίας, οι κρύσταλλοι τέτοιου είδους θα μπορούσαν να αποκτήσουν μεγαλύτερη πρακτικότητα.
