Φιλόσοφοι, θεολόγοι και επιστήμονες συζητούν από καιρό αν ο χρόνος είναι αιώνιος ή πεπερασμένος ―δηλαδή αν το Σύμπαν υπήρχε ανέκαθεν ή αν γεννήθηκε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σύμφωνα με τη γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, ο χρόνος έχει ένα πέρας. Το διαστελλόμενο Σύμπαν μας θα πρέπει να έλαβε υπόσταση τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης.
Ωστόσο, η γενική σχετικότητα παύει να ισχύει πλησίον της Μεγάλης Έκρηξης, διότι τότε υπεισέρχονται τα κβαντικά φαινόμενα. Σήμερα, ο κύριος υποψήφιος για μια πλήρη θεωρία της κβαντικής βαρύτητας ―η θεωρία χορδών― εισάγει ως νέα θεμελιώδη σταθερά της φύσης ένα ελάχιστο κβάντο μήκους, καθιστώντας αβάσιμη την ιδέα της γένεσης κατά τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης.
Παρ’ όλα αυτά, η Μεγάλη Έκρηξη όντως έλαβε χώρα, αλλά δεν περιελάμβανε μια στιγμή άπειρης πυκνότητας, το δε Σύμπαν πιθανόν να προϋπήρχε αυτής. Οι συμμετρίες της θεωρίας χορδών υποδεικνύουν ότι ο χρόνος δεν είχε αρχή, αλλά ούτε και πρόκειται να έχει τέλος. Το Σύμπαν θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν σχεδόν άδειο και σταδιακά να δημιούργησε τις συνθήκες που πυροδότησαν τη Μεγάλη Έκρηξη, ή, ακόμη, ενδεχομένως και να διήλθε έναν κύκλο διαδοχικών θανάτων και αναγεννήσεων. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, το Σύμπαν τού σήμερα θα πρέπει να το έχει διαμορφώσει η περίοδος που προηγήθηκε της Μεγάλης Έκρηξης.
