Μία από τις μεγάλες προόδους της αστρονομίας την περασμένη δεκαετία αποτέλεσε η ανακάλυψη εξωηλιακών πλανητών, γεγονός το οποίο αποτελεί το πρώτο απτό ίχνος ότι ίσως δεν είμαστε μόνοι μας στο Σύμπαν.
Η ανακάλυψη αυτή, όμως, αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι του παζλ. Οι «πλανητοθήρες»-αστρονόμοι μπορούν να διακρίνουν μόνο τα πολύ μεγάλα ουράνια σώματα· τους διαφεύγει η «πανοπλία» από αστεροειδείς και κομήτες ―οι οποίοι καθιστούν το ηλιακό μας σύστημα τόσο πλούσιο και ιδιαίτερο. Τα εν λόγω αντικείμενα δεν είναι απλώς τα πλέον πολυάριθμα «παιδιά» του Ήλιου ―διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο ως δομικά στοιχεία μεγαλύτερων κόσμων.
Για να εντοπίσουν αυτά τα μικρά ουράνια σώματα, οι αστρονόμοι αναζητούν τη σκόνη που διασκορπίζεται από τη σύγκρουσή τους. Παρατηρητές έχουν ανακαλύψει πάνω από 100 άστρα που περιβάλλονται από δίσκους κατακερματισμένης ύλης, κυρίως σκόνη. Η μελέτη των δίσκων αυτών υποδηλώνει ότι ο σχηματισμός πλανητών συμβαίνει με τον ίδιο σχεδόν τρόπο και αλλού, όπως συνέβη και στο δικό μας ηλιακό σύστημα.
