Όταν ο Αλμπερτ Αϊνστάιν ξεκίνησε τις προσπάθειές του για την ανάπτυξη μιας ενοποιημένης θεωρίας της φυσικής, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το όλο εγχείρημα ήταν εξαιρετικά ελπιδοφόρο. Οι υφιστάμενες θεωρίες της εποχής, περιλαμβανομένων της σχετικότητας και της τότε αναδυόμενης κβαντικής μηχανικής, ήγειραν τόσα ερωτήματα όσα απαντούσαν, οπότε η πλειονότητα των φυσικών συμφωνούσε για την ανάγκη εξεύρεσης ενός ευρύτερου θεωρητικού πλαισίου. Χείμαρροι ιδεών από μορφές όπως οι Arthur Stanley Eddington, Hermann Weyl και Theodor Kaluza κατέκλυσαν τον ερευνητικό στίβο. Παρότι αυτά τα πρωτοποριακά εγχειρήματα απέτυχαν να επιφέρουν την ενοποίηση στη φυσική, παρήγαγαν πολύ γόνιμες ιδέες, όπως η συμμετρία βαθμίδας και οι επιπλέον διαστάσεις.
