Η διαστολή του Σύμπαντος αποτελεί μία από τις θεμελιωδέστερες έννοιες της σύγχρονης επιστήμης· συνάμα, όμως, πρόκειται και για μία από τις πιο παρανοημένες. Το κλειδί για να αποφεύγουμε τις παρανοήσεις είναι να μην ερμηνεύουμε τον όρο «Μεγάλη Έκρηξη» υπέρ το δέον κυριολεκτικά. Η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήταν μια βόμβα που έσκασε στο κέντρο του Σύμπαντος και εκτόξευσε ύλη προς τα έξω σε κάποιο προϋπάρχον κενό. Επρόκειτο μάλλον για μια έκρηξη του ίδιου του χώρου, η οποία συνέβη παντού —ακριβώς όπως η διαστολή της επιφάνειας του μπαλονιού συμβαίνει παντού πάνω στην επιφάνεια. Η διαφορά μεταξύ της διαστολής του χώρου και της διαστολής στο χώρο πιθανόν να φαίνεται λεπτή, αλλά έχει σημαντικές συνέπειες για το μέγεθος του Σύμπαντος, το ρυθμό με τον οποίο απομακρύνονται οι γαλαξίες μεταξύ τους, τον τύπο των παρατηρήσεων στις οποίες μπορούν να προβούν οι αστρονόμοι, και τη φύση της επιταχυνόμενης διαστολής που φαίνεται τώρα να υφίσταται το Σύμπαν. Αυστηρά μιλώντας, το μοντέλο της Μεγάλης Έκρηξης ελάχιστα έχει να μας πει για την ίδια τη Μεγάλη Έκρηξη. Περιγράφει τι συνέβη έπειτα από αυτήν.
