Τα παράσιτα της ελονοσίας είναι «μανούλες» στην απόκρυψη· ξεγλιστρούν από το ανοσοποιητικό σύστημα με το να αλλάζουν απότομα μια πρωτεΐνη που χρησιμοποιούν προκειμένου να αποφεύγουν την καταστροφή στο σπλήνα. Κάθε παράσιτο διαθέτει μια οικογένεια κάπου εξήντα γονιδίων που κωδικοποιούν αυτή την πρωτεΐνη, εκ των οποίων κάθε φορά μόνο ένα είναι ενεργό. Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα παράσιτα «ανάβουν» ή «σβήνουν» τα γονίδια αυτά θα μπορούσε να οδηγήσει σε φάρμακα που θα τα ενεργοποιούν όλα συγχρόνως, και έτσι θα διευκολύνουν τον οργανισμό να αναζητά τον αιτιώδη παράγοντα της ελονοσίας και να τον καταστρέφει.
Παρασιτολόγοι μαζί με συνεργάτες τους του Ινστιτούτου Ιατρικής Έρευνας Walter και Eliza Hall στη Μελβούρνη της Αυστραλίας βρήκαν ότι τα παράσιτα κατασιγάζουν τα γονίδια υπερελίσσοντάς τα με τη βοήθεια της πρωτεΐνης Sir2· ένα δε γονίδιο «ανάβει» μόνο όταν σύρεται σε ιδιαίτερες περιοχές στον πυρήνα. Η διακοπή της δράσης τής Sir2 επέφερε ενεργοποίηση σχεδόν στα δύο τρίτα των γονιδίων, αναφέρουν οι ερευνητές σε πρόσφατη δημοσίευσή τους στο περιοδικό Cell. Επόμενος ερευνητικός στόχος προς διαλεύκανση θα είναι οι μηχανισμοί που διατηρούν «ασφαλισμένα» τα άλλα γονίδια.
