Ένα μυστήριο που γοήτευε τους θαλάσσιους βιολόγους επί χρόνια αφορούσε το πώς η ζωή στον πυθμένα των ωκεανών εξασφαλίζει ικανή ποσότητα τροφής. Για τη διατήρηση των παρατηρούμενων και διαβιούντων εκεί πλασμάτων, η μετρούμενη ποσότητα των καταβυθιζόμενων οργανικών σωματιδίων δεν έδειχνε επαρκής. Το μυστικό «του μενού» θα μπορούσε να είναι η βλέννη. Πλάσματα στο μέγεθος γυρίνου (μήκους μέχρι 60 χιλιοστά) τα οποία καλούνται κωπηλάτες (ομοταξία Appendicularia ή Larvacea των πελαγικών ουροχορδωτών) ζουν μέσα σε λεπτεπίλεπτα βλεννώδη κελύφη (θήκες), τα οποία συχνά ξεπερνούν σε διάμετρο το 1 μέτρο και χρησιμεύουν για την παγίδευση τροφής μέσω διήθησης του νερού. Απαξ και ένα τέτοιο κέλυφος παραφορτωθεί και γεμίσει, τότε ο κωπηλάτης το εγκαταλείπει και εκκρίνει νέο.
Ο Bruce Robinson και οι συνεργάτες του στο ερευνητικό ινστιτούτο που λειτουργεί στο Ενυδρείο του Κόλπου του Μοντερέι (Καλιφόρνια) αφιέρωσαν μία δεκαετία για τη συλλογή τέτοιων κελυφών από κωπηλάτες, καθώς και για τη βιντεοσκόπηση της κατασκευής και απόρριψης αυτών των θηκών. Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις τους, τα εν λόγω ουροχορδωτά ανασυνέθεταν καθημερινά ένα νέο κέλυφος ανά άτομο, ενώ τα κατερχόμενα παλαιά κελύφη ήταν αρκετά σε ποσότητα ώστε ο περιεχόμενος σε αυτά άνθρακας να αντιστοιχεί χονδρικά στο ήμισυ του άνθρακα που καταβυθίζεται με τη βροχή των οργανικών σωματιδίων.
