Από τη δεκαετία τού 1960 οι αστρονόμοι συνειδητοποίησαν ότι τα περίφημα σπειροειδή σχήματα των γαλαξιών δεν συνιστούν σταθερές δομές αλλά παροδικές ταλαντώσεις στην πυκνότητα της ύλης. Τα άστρα και τα νέφη αερίου συνωστίζονται μεταξύ τους και εν συνεχεία απομακρύνονται σε μια αυτοενισχυόμενη τροχιακή χορογραφία. Μοιάζει σαν κάποιος να έριξε μια πέτρα στο γαλαξία, με αποτέλεσμα από το σημείο της πρόσκρουσης να εκπέμπονται ρυτιδώσεις σε αργή κίνηση. Έως σχετικά πρόσφατα, εντούτοις, οι θεωρητικοί αδυνατούσαν να εξηγήσουν ορισμένες κρίσιμες πλευρές αυτών των κυμάτων —για παράδειγμα, η ποσοστιαία αναλογία των γαλαξιών που αντιστοιχεί στο καθένα από τα διαφορετικά δυνατά σχήματα. Όπως αποδεικνύεται, το ελλείπον συστατικό των μοντέλων ήταν το μεσοαστρικό αέριο, το οποίο ασκεί επίδραση όλως δυσανάλογη προς τη μάζα του. Κύματα μπορεί να μεταφέρουν στροφορμή, δίνοντας στην ύλη την ευκαιρία να συσσωρεύεται στο μέσο του γαλαξία, διαδικασία από την οποία πιθανόν να «σιτίζεται» και η μαύρη τρύπα στο γαλαξιακό κέντρο. Επιπλέον, τα κύματα έρχονται και παρέρχονται κυκλικά, κάνοντας το γαλαξία να μεταμορφώνεται από το ένα σχήμα στο άλλο. Σε τούτα τα θεωρητικά ευρήματα, μάλιστα, έρχονται να προσφέρουν υποστήριξη και παρατηρήσεις τόσο κοντινών όσο και μακρινών γαλαξιών.
