Η διεύρυνση του διεθνούς εμπορίου και των διεθνών επενδύσεων αποτελεί μία από τις κυρίαρχες τάσεις των καιρών μας, την οποία όμως οι διαμορφωτές πολιτικών και οι πρόμαχοι των δύο αντιτιθέμενων στρατοπέδων τα οποία έχουν δημιουργηθεί τείνουν να συζητούν χωρίς να εξετάζουν προσεκτικά τα τεκμήρια που διαθέτουν οι κοινωνικές επιστήμες.
Επειδή η σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης συνέπεσε με μια παρατεταμένη μείωση του ποσοστού των ανθρώπων που ζουν σε ακραία φτώχεια, κανείς μπορεί να συμπεράνει ότι η παγκοσμιοποίηση, σε συνολικό επίπεδο, δεν κάνει τους φτωχούς φτωχότερους. Συνάμα, όμως, δεν μπορεί και να της πιστωθεί μεγάλη συμβολή στη μείωση της φτώχειας, η οποία μείωση σε πολλές περιπτώσεις προηγήθηκε χρονικά της φιλελευθεροποίησης του εμπορίου.
Χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν σωστά τις βασικές οικονομικές προτεραιότητες —βελτιώνοντας τις υποδομές, διασφαλίζοντας την πολιτική σταθερότητα, προβαίνοντας σε αγροτικές μεταρρυθμίσεις, παρέχοντας κοινωνικά δίχτυα ασφάλειας, αντιμετωπίζοντας τις αστοχίες της αγοράς όπως η παρεμπόδιση της πρόσβασης στις πιστώσεις— τείνουν να επιτυγχάνουν στη μείωση της φτώχειας. Μολονότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να βοηθά, δεν πρόκειται παρά για έναν μόνο παράγοντα ανάμεσα σε πολλούς.
