Η έγχρωμη όραση στον άνθρωπο και τα συγγενή πρωτεύοντα ίσως προέκυψε προκειμένου να εντοπίζονται η ερυθρότητα στις παρειές και η ωχρότητα λόγω φόβου στο πρόσωπο. Ενώ στα πτηνά και τις μέλισσες οι υποδοχείς των χρωμάτων είναι εξίσου ευαίσθητοι στις ακτινοβολίες από όλο το ορατό φάσμα, οι δύο από τους τρεις τύπους φωτοϋποδοχέων στον άνθρωπο και τα άλλα πρωτεύοντα του Παλαιού Κόσμου είναι πιο ευαίσθητοι στο φως με μήκος κύματος περί τα 550 νανόμετρα.
Σύμφωνα με ομάδα νευροβιολόγων του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας, τούτη η επιλεκτική ευαισθησία των φωτοϋποδοχέων είναι βελτιστοποιημένη στο να ανιχνεύει τις λεπτές μεταβολές στη χροιά του δέρματος λόγω των μεταβαλλόμενων συγκεντρώσεων της οξυγονωμένης αιμοσφαιρίνης στο αίμα. Μάλιστα, μια τέτοια ευαισθησία στο κόκκινο θα επέτρεπε στα πρωτεύοντα να διακρίνουν εάν το υποψήφιο ταίρι τους είναι ροδοκόκκινο από άκρα υγεία ή αν η χλομάδα αντιπροσωπεύει προειδοποίηση εχθρικών διαθέσεων εκ μέρους άλλου ατόμου.
Υπέρ αυτής της άποψης ―αναφέρει η ίδια ομάδα των νευροβιολόγων στην επικείμενη δημοσίευσή τους στο περιοδικό Biology Letters στις 22 Ιουνίου― είναι το γεγονός ότι τα πρωτεύοντα του Παλαιού Κόσμου συνήθως διαθέτουν πρόσωπα και οπίσθια ακάλυπτα από γούνα, ούτως ώστε η σηματοδότηση του χρώματος να είναι άμεση και απρόσκοπτη.
