Οι αστρονόμοι φαίνεται ότι επικαλούνται τις συγκρούσεις, όσο απίθανες και αν είναι, όποτε αδυνατούν να εξηγήσουν παράδοξα χαρακτηριστικά του ηλιακού μας συστήματος. Ο Τρίτωνας, για παράδειγμα, περιφέρεται γύρω από τον Ποσειδώνα με φορά αντίθετη σε σχέση με τους αδελφούς δορυφόρους του, ενώ η μέχρι πρότινος καλύτερη εικασία ήταν ότι ο Τρίτωνας κατέφθασε στο σύστημά μας από μακριά εξοβελίζοντας έναν άλλο, παλαιότερο δορυφόρο ―όπως περίπου γίνεται και με τις μπάλες του μπιλιάρδου. Ωστόσο, όπως ισχυρίζονται ερευνητές σε πρόσφατη δημοσίευσή τους στο περιοδικό Nature, εάν δίπλα από τον Ποσειδώνα διερχόταν κάποτε ένα ζεύγος ουράνιων σωμάτων περιφερόμενων το ένα γύρω από το άλλο, εκείνο που εκινείτο βραδύτερα σε σχέση με τον πλανήτη θα μπορούσε να είχε παγιδευτεί από τη βαρύτητά του και να αρχίσει να περιφέρεται γύρω από αυτόν, ενώ το άλλο θα συνέχιζε την πορεία του. Τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί πολλά τέτοια ζεύγη στις παρυφές του ηλιακού μας συστήματος. Ομοίως, η βαρύτητα και πάλι ―και όχι ένα απότομο χτύπημα από κάποιον πρωτοπλανήτη― ίσως εξηγεί την κλίση 98 μοιρών του ισημερινού του Ουρανού και των δορυφόρων του σε σχέση με το επίπεδο της τροχιάς του. Μια προσομοίωση που βασίστηκε σε αποδεκτές τροχιές των αέριων γιγάντων του ηλιακού μας συστήματος κατά τη νεαρή τους ηλικία δείχνει ότι ο Κρόνος, λόγω της ταλάντευσης του άξονα περιστροφής του, θα μπορούσε να είχε «σκουντήσει» πλευρικά τον Ουρανό κατά τις παρελθούσες στενές επαφές των δυο τους.
