Κανονικά, τα άστρα θα έπρεπε να είναι σταθερά, γαλήνια όντα, τα οποία προτιμούν να πεθαίνουν με ένα σιγανό κλάμα και όχι με μια έκρηξη. Οι αστρονόμοι αγωνίστηκαν επί μακρόν για να κατανοήσουν γιατί μερικά από αυτά εξελίσσονται σε σουπερνόβα. Τούτες οι εκρήξεις αψήφησαν κάθε προσπάθεια που κατέβαλαν οι επιστήμονες προκειμένου να προσφέρουν μια απλή περιγραφή τους, αναδεικνυόμενες έτσι στα πολυπλοκότερα ίσως φαινόμενα σε ολόκληρη την αστροφυσική.
Οι θεωρητικοί βαθμιαία βελτίωσαν την εκλέπτυνση των μοντέλων τους και επιτέλους κατόρθωσαν πρόσφατα να αναπαραγάγουν τους δύο βασικούς τύπους σουπερνόβα. Κλειδί της επιτυχίας στάθηκε η σύλληψη και των τριών χωρικών διαστάσεων με αρκετή λεπτομέρεια ώστε να καταστεί δυνατή η παρακολούθηση της δυναμικής τής τυρβώδους ροής.
Οι θεωρητικοί ανακάλυψαν ότι οι εκρήξεις μπορεί να παρουσιάζουν σοβαρή χωρική ασυμμετρία, ανακατώνοντας ολότελα τα υπολείμματα (τα οποία περιέχουν και άρτι συντεθειμένα χημικά στοιχεία). Σε περιπτώσεις εκρήξεων που αφήνουν πίσω τους έναν αστέρα νετρονίων, ο εν λόγω αστέρας ανακρούεται και διασχίζει το γαλαξία με υψηλή ταχύτητα.
