Η έκρηξη μιας πυρηνικής βόμβας θα προκαλούσε απερίγραπτο θάνατο και καταστροφή. Όμως, η κοινωνία τείνει να ξεχνά. Έχουν περάσει περισσότερα από 60 χρόνια αφότου οι ΗΠΑ εξαπέλυσαν δύο τρομακτικές βόμβες στην Ιαπωνία, και σχεδόν 20 χρόνια από τη λήξη του ψυχρού πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, και οι κυβερνητικές δεσμεύσεις για την αποτροπή των πυρηνικών πολέμων φαίνεται να «χάνουν το δυναμισμό τους».
Μολονότι η πιθανότητα ενός ολοκληρωτικού αιφνιδιαστικού πολέμου μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, τα τελευταία δύο χρόνια έχουν εκφραστεί ανησυχίες για πυρηνικές αντιπαραθέσεις μεταξύ άλλων χωρών. Έτσι, προκύπτει ότι η Κίνα επαναπροσανατολίζει τους περισσότερους πυραύλους της προς τις ΗΠΑ. Το Ιράν συνεχίζει να αναπτύσσει εγκαταστάσεις εμπλουτισμού ουρανίου· οι αξιωματούχοι του εμμένουν ότι το συγκεκριμένο έργο έχει ως μοναδικό του στόχο την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, όμως ελάχιστες χώρες φαίνεται να πείθονται από τον ισχυρισμό τους.
Η Ινδία διευρύνει τις ικανότητές της για εκτόξευση πυρηνικών όπλων από έδαφος, αέρα και θάλασσα, ενώ το Πακιστάν ανταποκρίνεται αναλόγως. Και μολονότι πριν από τρεις μήνες υπήρξαν ενδείξεις ότι η Βόρεια Κορέα θα διέκοπτε το ατομικό πρόγραμμά της, οι διεθνείς διαπραγματευτές δεν έχουν ακόμη πειστεί, και η χώρα εξακολουθεί να δοκιμάζει πυραύλους μεγαλύτερου βεληνεκούς. Οι μεταβαλλόμενες απειλές εγείρουν αρκετά ερωτήματα: Ποιος μπορεί να πλήξει ποιον; Και πόσο άσχημα;
