Οι αρχαίοι Έλληνες έκτιζαν κατασκευές αρκετά στιβαρές ώστε να είναι αντισεισμικές· στην παράκτια δόμηση, όμως, δεν τα πήγαν και τόσο καλά. Δύο, βυθισμένες πια, πόλεις λίγο πέρα από το Δέλτα του Νείλου καλύφθηκαν από τα κύματα λόγω ελλιπούς θεμελίωσης ή ανεπαρκώς βαθέων πασσαλώσεων, τεχνικές που χρησιμοποιούμε σήμερα για να στηρίξουμε κτήρια επί μαλακού, καλυμμένου με νερό εδάφους. Παρόμοια τύχη ίσως έχουν και πόλεις όπως η Βενετία, αν δεν ληφθούν αποτελεσματικά προστατευτικά μέτρα.
Οι ελληνικές πόλεις Ηράκλειον και Κάνωπος, που πριν από 1.200 χρόνια περίπου ήταν κτισμένες κοντά στον δυτικότερο, εξαφανισθέντα πια βραχίονα του Νείλου, τον λεγόμενο κανωπικό βραχίονα, σήμερα κείτονται 5 με 7 μέτρα κάτω από το νερό. Όμως, μόνο τα 4,6 μέτρα μπορεί να θεωρηθεί ότι οφείλονται στην άνοδο του επιπέδου της θάλασσας. Τα υπόλοιπα μπορούν να αποδοθούν σε ξαφνική καθίζηση του φορτωμένου με νερό εδάφους των εν λόγω πόλεων.
Σύμφωνα με γραπτές πηγές, μεταξύ του 741 και του 742 μ.Χ. σημειώθηκε στην περιοχή μια ασυνήθιστα μεγάλη πλημμύρα. Η στάθμη του Νείλου ανέβηκε 1 μέτρο πάνω από το φυσιολογικό της μέγιστο κατά τις πλημμύρες, με αποτέλεσμα το επιπρόσθετο βάρος του νερού να προκαλέσει υποχώρηση των υποκείμενων ιζημάτων. Παρόμοια τύχη ίσως επιφυλάσσει το μέλλον και για τη Βενετία, της οποίας τα κτήρια στηρίζονται σε ρηχούς ξύλινους πασσάλους οι οποίοι δεν φθάνουν έως το στερεό βραχώδες υπόστρωμα.
