Η πανδημία γρίπης που σάρωσε τον κόσμο τη διετία 1918-1919 χαρακτηρίστηκε ως εξαιρετικά φονική, με ιδιάζουσα «προτίμηση» και ασυνήθιστη λοιμικότητα μεταξύ των νέων της εποχής. Η θανατηφόρος ικανότητα του ένοχου ιικού στελέχους παρέμενε επί μακρόν ιατρικό μυστήριο, μέχρις ότου οι συγγραφείς του παρόντος άρθρου επινόησαν τεχνικές που τους επέτρεψαν να ανακτήσουν γονίδια του ιού του 1918 από διατηρημένα δείγματα ιστών θυμάτων εκείνης της περιόδου. Η ανάλυση των ιικών γονιδίων, όσο και των πρωτεϊνών που κωδικοποιούν, αποκάλυψε χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ιού τα οποία θα μπορούσαν και να καταστέλλουν τις άμυνες του ανοσοποιητικού συστήματος και να προκαλούν σφοδρή άνοση αντίδραση στα θύματα, συντελώντας έτσι στην υψηλή θνησιμότητα. Γνωστοί ξενιστές της γρίπης μεταξύ των πτηνών και των θηλαστικών δεν συνιστούν πιθανές πηγές του εν λόγω πανδημικού ιικού στελέχους, και έτσι η προέλευσή του εξακολουθεί να μένει ανεξιχνίαστη.
