Προκειμένου να περιορίσει στο ελάχιστο την παγκόσμια θέρμανση, η ανθρωπότητα ίσως χρειαστεί να καλύψει τις μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες της προσφεύγοντας στην τεχνολογία πυρηνικής παραγωγής ισχύος, η οποία ουσιαστικά δεν απελευθερώνει καθόλου διοξείδιο του άνθρακα. Αν όμως κατασκευαστούν ακόμα περισσότεροι θερμικοί πυρηνικοί σταθμοί παραγωγής ισχύος (ή αλλιώς πυρηνικοί σταθμοί βραδέων νετρονίων), τότε τα παγκόσμια αποθέματα του χαμηλού κόστους εκμετάλλευσης μεταλλεύματος ουρανίου θα εξαντληθούν μέσα σε μερικές δεκαετίες. Επιπλέον, μεγάλες ποσότητες υψηλά ραδιενεργών αποβλήτων, παραγόμενων στις ΗΠΑ και μόνο, θα πρέπει να παραμείνουν αποθηκευμένα για διάστημα τουλάχιστον 10.000 ετών —δηλαδή, για πολύ περισσότερο χρόνο από όσο προσφέρεται ο αποθέτης στο όρος Γιούκα της Νεβάδας. Ακόμη χειρότερα δε, η πλειονότητα της εξαγώγιμης από το αρχικό μετάλλευμα ουρανίου ενέργειας θα πηγαίνει χαμένη μέσα σε τούτα τα απόβλητα. Η υιοθέτηση ενός νέου, πολύ αποδοτικότερου κύκλου πυρηνικού καυσίμου —βασισμένου σε αντιδραστήρες ταχέων νετρονίων και την ανακύκλωση του αναλωθέντος καυσίμου μέσω πυρομεταλλουργικής κατεργασίας— θα επέτρεπε τη χρήση πολύ περισσότερης ενέργειας, από το διαθέσιμο ουράνιο του πλανήτη μας, για τις ανάγκες της ηλεκτροπαραγωγής. Ένας τέτοιος κύκλος θα μείωνε σε μεγάλο βαθμό τη δημιουργία μακρόβιων αποβλήτων από αντιδραστήρες, ενώ θα μπορούσε να υποστηρίξει την πυρηνική παραγωγή ισχύος επ’ αόριστον.
