Ο διάσημος φυσικός Stephen W. Hawking υποστήριξε τη δεκαετία τού 1970 ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι πραγματικά μαύρες· οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν θερμική ακτινοβολία κβαντικής προέλευσης. Η ανάλυσή του όμως έπασχε από μια αδυναμία. Σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας, τα κύματα που εκπέμπονται από τον ορίζοντα μιας μαύρης τρύπας υφίστανται άπειρη επιμήκυνση καθώς απομακρύνονται διαδιδόμενα στο χώρο. Ως εκ τούτου, η ακτινοβολία Hawking πρέπει να πηγάζει από μια απείρως μικρή περιοχή του χώρου, όπου τον έλεγχο των πραγμάτων αναλαμβάνουν τα άγνωστα φαινόμενα της κβαντικής βαρύτητας. Ορισμένοι φυσικοί παλεύουν να λύσουν το πρόβλημα αυτό μελετώντας ανάλογα των μαύρων τρυπών σε ρευστά συστήματα. Η μοριακή δομή του ρευστού αποκλείει την άπειρη επιμήκυνση και αντικαθιστά τα μικροσκοπικά «μυστήρια» του χωροχρόνου με «γνωστή φυσική». Οι αναλογίες προσδίδουν αξιοπιστία στο συμπέρασμα του Hawking. Συνάμα, υποβάλλουν σε αρκετούς ερευνητές την ιδέα ότι ο χωρόχρονος έχει κάποιου είδους «μοριακή» δομή, σε αντίθεση με τις παραδοχές της καθιερωμένης θεωρίας της σχετικότητας.
