Η απρόοπτη αναλαμπή μιας μαύρης τρύπας, η οποία είχε δραστηριοποιηθεί για τελευταία φορά στα μέσα της δεκαετίας τού 1990, ενισχύει την υπόθεση που ενίοτε χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό τού σπιν των μαύρων τρυπών ―μίας από τις δύο σημαντικότερες ιδιότητές τους (η άλλη είναι η μάζα τους). Καθώς η ύλη στροβιλίζεται ορμητικά γύρω από μια μαύρη τρύπα, εκπέμπει φως κάθετα προς την επιβατική της ακτίνα ―όπως ένας φάρος. Η μάζα και το σπιν της μαύρης τρύπας μπορούν να χαράξουν ένα αυλάκι στο χωρόχρονο το οποίο μετατρέπει σε τρομώδη την παραπάνω τροχιά της ύλης, προκαλώντας επιπρόσθετες διακυμάνσεις στην ακτινοβολία της.
Το 1996, ένα σύστημα μαύρης τρύπας ονόματι GRO J1655-40 εξέπεμψε ένα μόρφωμα ταλαντώσεων ακτίνων Χ ενδεικτικό μιας τέτοιας αυλάκωσης και λίγους μήνες μετά σίγασε. Το 2005, αέριο από ένα συνοδό άστρο άρχισε να πέφτει στην παγίδα της μαύρης τρύπας, επιτρέποντας στους ερευνητές την παρατήρηση του εκ νέου ενεργοποιημένου συστήματος για περίοδο 8 μηνών. Πέρα από κάθε αμφιβολία, είχαν ανακαλύψει το ίδιο ακριβώς μόρφωμα. «Η ανίχνευση της ίδιας συχνότητας 9 χρόνια μετά σημαίνει ότι αυτό που παρατηρούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση αφορά στην πραγματικότητα μια θεμελιώδη ιδιότητα ―και δεν πρόκειται για κάποια νεφελώδη οφθαλμαπάτη», δηλώνει ο Jeroen Homan, του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης. Η ομάδα του ανακοίνωσε τα παραπάνω αποτελέσματα στις 9 Ιανουαρίου, στην ετήσια συνέλευση της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας.
Τώρα, η ομάδα θα επιχειρήσει να εξακριβώσει αν η ανάλυση των θεμελιωδών αυτών συχνοτήτων θα αποφέρει καλύτερες μετρήσεις τού σπιν της μαύρης τρύπας.
