Βλέποντας τους κοραλλιογενείς υφάλους να καταστρέφονται λόγω ρύπανσης, κλιματικής αλλαγής και υπεραλίευσης, οι ιθύνοντες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη λύση των «θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών», ζωνών δηλαδή όπου απαγορεύεται η αλιεία. Μια από τις πρώτες μελέτες των οικολογικών συνεπειών της απαγόρευσης δείχνει τον τρόπο με τον οποίο συνεισφέρει στην προστασία των υφάλων. Μια ομάδα, της οποίας ηγούνται ερευνητές του Πανεπιστημίου τού Έξετερ στη Μεγάλη Βρετανία, μελέτησε ένα θαλάσσιο πάρκο στις Μπαχάμες όπου εδώ και 20 χρόνια απαγορεύεται η αλιεία. Το κυριότερο ερώτημα που απασχολούσε την ομάδα ήταν το κατά πόσο η ανάκαμψη του πληθυσμού των θηρευτών-ροφών θα επηρέαζε αρνητικά τα θηράματα-σκάρους (οι σκάροι είναι ιδιαίτερα χρήσιμοι διότι τρέφονται με φύκη, τα οποία αναστέλλουν την ανάπτυξη των κοραλλιών). Τα μέλη της ομάδας κατέγραψαν διπλασιασμό της βόσκησης και υποτετραπλασιασμό της εξάπλωσης των φυκών, σε σχέση πάντοτε με περιοχές όπου επιτρέπεται η αλιεία. Η αιτία: μετά την απαγόρευση της αλιείας, ο αριθμός μεγαλόσωμων πλέον σκάρων αυξήθηκε σημαντικά― οι ροφοί δεν μπορούσαν να τραφούν εξίσου καλά με τα μεγαλύτερα ψάρια, τα οποία πια κατανάλωναν περισσότερα φύκη.
