Επειδή ο γενετικά τροποποιημένος σολομός μπορεί να φτάσει σε μέγεθος το επταπλάσιο ενός φυσικού, υπάρχει έντονη ανησυχία μήπως το υπερμέγεθες ψάρι ανταγωνιστικά εκτοπίσει τα άγρια ξαδέρφια του, εάν κι εφόσον δραπετεύσει από τα κλουβιά καλλιέργειάς του. Από εργαστηριακά πειράματα ερευνητών στον καναδικό κρατικό οργανισμό Fisheries and Oceans Canada προέκυψε ότι η απειλή υφίσταται όταν η τροφή σπανίζει. Τα γενετικά τροποποιημένα ψάρια εκδήλωναν επιθετική συμπεριφορά κατά τη διεκδίκηση της τροφής ―ουσιαστικά αυξάνονταν σε μέγεθος έναντι των γενετικά τροποιημένων ψαριών που τους δινόταν επαρκής τροφή. Εν τω μεταξύ, ο φυσικός σολομός σε μεικτές δεξαμενές (παρέα με τον «υπερσολομό») υπέστη δοκιμασίες ως προς το μέγεθος σε σύγκριση με τον ίδιο τύπο ψαριού όταν φιλοξενείτο σε δεξαμενές μόνος του, χωρίς τον υπερσολομό. Υπό συνθήκες χαμηλού σιτηρεσίου, ο άγριος σολομός μόνος του όχι μόνο επιβίωνε στις δεξαμενές αλλά πρόσθετε ακόμη και βάρος. Στις δεξαμενές, όμως, που φιλοξενούνταν είτε μεικτοί πληθυσμοί από τους δύο τύπους σολομού είτε πληθυσμοί μόνο από γενετικά τροποποιημένο σολομό, τελικά επισυνέβαιναν πληθυσμιακή κατάρρευση και ολική έκλειψη των ατόμων, προφανώς είτε εξαιτίας της κακής θρέψης είτε λόγω κανιβαλισμού. Η επιστημονική ομάδα που δημοσίευσε αυτά τα ευρήματα προειδοποίησε ότι η εργαστηριακή μελέτη της ενδεχομένως να μην αντανακλά ό,τι θα μπορούσε να συμβεί «εκεί έξω», στα πιο πολύπλοκα φυσικά οικοσυστήματα.
