Παρότι μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας κατάφερε να γλυτώσει από τη μεγάλη και ενδημική φτώχια μετά την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης στα μέσα του 18ου αιώνα, περίπου 1,1 από τα συνολικά 6,5 δισεκατομμύρια των κατοίκων του πλανήτη μας δεν έχουν στην κυριολεξία απολύτως τίποτα, σε έναν κατά τα άλλα κόσμο αφθονίας. Αυτοί οι δύσμοιροι άνθρωποι, που περνούν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε τρόφιμα, σε καθαρό νερό και σε καταλύματα, καθώς και σε βασικές εγκαταστάσεις υγιεινής και υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης. Τι μπορεί να κάνει ο ανεπτυγμένος κόσμος για να ανασύρει αυτό το τεράστιο τμήμα της ανθρωπότητας από το τέλμα της έσχατης φτώχιας;
Ο διπλασιασμός της ετήσιας διεθνούς οικονομικής βοήθειας που παρέχεται από τα πλούσια κράτη στους φτωχότερους των φτωχών της Γης, ώστε να ανέρχεται στα 160 δισεκατομμύρια δολάρια περίπου, θα βοηθούσε σημαντικά προς την κατεύθυνση βελτίωσης της ιδιαίτερα δυσχερούς θέσης που βρίσκεται 1 στους 6 ανθρώπους. Το παραπάνω ποσό θα αντιστοιχούσε μόλις στο 0,5% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) των πλούσιων χωρών του πλανήτη. Επειδή στις παραπάνω επενδύσεις δεν περιλαμβάνονται άλλες κατηγορίες βοήθειας, όπως η χρηματοδότηση μεγάλων προγραμμάτων δημιουργίας υποδομής, μετρίασης της κλιματικής αλλαγής ή μεταπολεμικής ανοικοδόμησης, οι δωρητές θα πρέπει να δεσμευτούν για την επίτευξη του προ πολλού προσδιορισθέντος στόχου τού 0,7% του ΑΕΠ έως το 2015. Αυτές οι δωρεές, που συχνά θα προσφέρονται σε τοπικές ομάδες, θα πρέπει να επιτηρούνται στενά και να ελέγχονται αυστηρά για να διασφαλιστεί ότι διοχετεύονται στον σωστό στόχο, δηλαδή σε όσους έχουν πραγματικά ανάγκη.
