Οι ηφαιστειακές θερμές κηλίδες, όπως αυτές που δημιουργούν σήμερα τις νήσους της Χαβάης, θεωρούνταν επί μακρόν σταθερά σημεία μέσα στο σύστημα των βραδυκίνητων λιθοσφαιρικών πλακών οι οποίες σχηματίζουν την εξώτερη επιφάνεια της Γης. Η μελέτη των νήσων της Χαβάης και των βυθισμένων αδρανών ηφαιστείων αποκαλύπτει νέα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία οι θερμές κηλίδες μπορούν να μετατοπίζονται. Η γεωμετρία των νήσων —που μοιάζει με σχήμα αγκώνα— παραδοσιακά αποδιδόταν απλώς σε αλλαγή στην κίνηση της λιθοσφαιρικής πλάκας του Ειρηνικού. Πλέον αποδίδεται, εν μέρει, στη μετανάστευση μιας θερμής κηλίδας —απόρροια της μετακίνησης του μανδύα της Γης, σε μεγάλο βάθος κάτω από την επιφάνεια. Οι συνέπειες είναι σημαντικές —τα εγχειρίδια πρέπει να αναθεωρηθούν, ενώ θα διαμορφωθούν νέες αντιλήψεις για τις παλαιοκλιματολογικές καταγραφές καθώς και τη σταθερότητα ολόκληρης της Γης στην κίνησή της γύρω από τον άξονά της.
